Namık Kemal Özdoğan - Ah Koca Şehir Şiir ...

onbeş milyonluk koloni kuşatmış şehri kemirebilmek için kusuyor üzerine zehri insan olmaya dair ne varsa,yok gibi ne altı kalmış temiz ne üzeri caddelerinden sokaklarından geçtim önce onlar daraldı sonra ben daraldım bulutlara yaslı binalarına baktım sığmadı yüreğim yorgun düştü gözlerim kimse sormuyor ki; ben neyi özlerim bir yerlerde gönül köşkleri varmış aradım,,,aradım... bir karanlığa baktım bir aydınlığa bir tanrıtanımazlığa vurdum bir softalığa.. hep bilindik şeyler oysa zaman yeni şeyler söylemekte bu dili bilmekte öğrenmekte marifet istemekte. ah koca şehir faniler gelir sana hükmettiğini sanır tüketir kendilerini herşey mazide kalır.. taşın toprağın altın dediler yedi tepene bir bir çömeldiler kurtlar sofrasını kurup afiyetle birbirini yediler lale devri gülleri sinene inen top gülleleri tozuna bulanmadı mı kralları,imparatorları kurarlarken türlü türlü düşleri çıkıp gelseler ve görseler,görseler ki; tüm kavga aslında bir yolculuktur ezelden güzele güzelden gazele el ele,hep birlikte bir bilseler bir bilseler ey koca şehir yarimi çalan şehir gövdemi bırakır giderim de ruhumu etmem sana esir ahdeder,adını anmam yollarıma güller döksen de kanmam kırgınlığım yok ama benden hayır yok sana.