Ah kahrolası mevsimler

Benim için sabah 6, yazdır.
Öğlen sonbaharı yaşarım kahvemi içerken.
Eve giderken ilkbahar çıkıverir karşıma.
Uyumadan önce bi bakarım pencereden.
Kış başlamış.
Ayrılığa koşarken ayaklarım.
Dünya zaten dönüyor der önemsemem.
Dünya da tam bir tur atsa da kavuşacağız sanırım.
Meğer sen benim dünyamdan çoktan gitmişsin.
Tüm mevsimler bana kalmış.
Kitapları, aşk filmlerini yürüdüğümüz yolları sen almışsın.
Dünyam o kadar ufalmış ki ben un tanesi kalmışım sanki.
Gidemiyorum bakkala oradan ekmek almıştık.
Mahalle değiştirmem lazım.
Gidemiyorum çimenlere başımı koyup gökyüzüne bakmaya.
İstanbulun tüm yeşilliklerinde oturmuşuz ya.
-Doğru sen severdin ağaçları.
Çıplak ayaklarınla çimenlere basmayı-
Gökyüzüne de bakasım gelmiyor zaten.

Tüm sahillerde yürümüşüz.
Artık denizde senin gökyüzü de.
Tüm kadınların yüzlerine bakıyorum şimdi.
Birine aşık olsam.
Düşsem derin bir kuyuya delirsem diye umuyorum.
Senin aşkından kurtulmak için ne yapmalı?
Neden dünyadaki en güzel şeysin sen ve neden ben seni severek intihar ettim.

Sabah 6 uyanmışım yazın hüznü.
Öğlen sonbaharın göz yaşları.
Eve giderken bir kederli ilkbahar.
Evin kapısından girince "dışarısı soğuk çıkma" diyen bir kış.