Ah, Kadın! Şiiri - Muharrem Özcan

Sevişmelerin yangını kanıma setler kurmuşken
Attila’dan ödünç aldığım bir Nazım şiirini
Ya da babamdan bedavaya getirdiğim hayatı
penceremden sarkıtıp,
ayartmaya istekliyim bu saatte
meydan saatlerini.
Saat deyip geçmeyin
geçilecek deliklerde sıkışacak şişman sevgim.
akacak kadar incelemez bu sıcakta
dondurma dirayetinde bedenim.

Ah kadın! Sakın ölme, emi!
benim için, diz boyu karlarda gezmeden
o maralların av olmadığı engebeli günlerde.

Mapushane türküleri dinlemeyi bıraktın şimdilerde
yankısı vurmuyor nedense hüznün saçaklarıma.
Hem kış şimdi
kiremidimden sarkan buzun altına gövdemi serebilirim
sıcak ve ağırlaşan sevgimden düşüp kalbime
bir çitlembik ya da ne bileyim ahududu tadı olsa dilimde
her kelimemden kekremsi bir tat yayılmazdı böyle.

Şimdi toplu ölümleri yüceltiyorum be kadın!
ah kadın, ölürken sakın unutma, emi!
benim için yazdığın şiiri
mavi önlüklü çocukların
titrekliğiyle okumayı.