Ah İstanbul Ah Şiiri - Ümit Tuna

İstanbul,
Kaşların kömür karasıdır,
Gözlerin deniz mavisi,
Onca insanı aşık edersin kendine.

Selvi gibi uzun boylu,
Kimine göre merhametli,
Kimine göre acımasızsın,
İstanbul sen tek başına bir kıtasın.

Onca insan senin izninle yaşar,
Kimisi yatlarda, katlarda
Kimisi de aç yatar,
İstanbul gerçek adın ne senin.

Asya’yı Avrupa’yı tek bir köprüyle bağlarsın,
Boğazda balık tutma keyfini,
Martılara simit atma zevkini,
Sen aslında çok güzelsin,
Ama çokta yalancısın.

İnsanları kara kaşların,
Mavi gözlerinle kandırır,
Onları ve sevdiklerini ağlatırsın.

İstanbul!
Kaç dostumu yolladım sana,
Al bağrına bas diye,
Ama sen hiçbirine sahip çıkmadın,
Hepsini beyaz kefenle bana geri yolladın.

Kimini soğuktan,
Kimini açlıktan,
Kimini de aşktan,
Öldürdün sen.

İstanbul!
O maviş maviş bakan gözlerin,
Gerçi ben daha hiç o gözleri görmedim,
Hep televizyonda izledim,
İstanbul’a gidip gelenlerden dinledim,
Ama bir gün bende geleceğim.

Dostlarımın intikamını almak için,
O kapkara kaşlarına beyazı süreceğim,
Mavi gözlerini öldüreceğim,
İstanbul yeminliyim,
İntikam almaya geleceğim.
Her şeyi göze aldım,
Sahil kenarında ki bankları döşek bilip yatarım,
Gazete sayfalarını yorgan diye sararım,
Tüm dostlarımın acısını alacağım.

Eskiden çok eskiden
Fatih Sultan Mehmet,
Seni fetih etmeden,
Böyle değildin sen.

Herkesi bağrına basardın,
Kucaklardın,
Senin için taşı toprağı altın derlerdi,
Ne oldu İstanbul sana,
Çok mu yoruldun yoksa.

Aslında suç sende de değil galiba,
Belki de değişen bizleriz,
Seni bu hale getiren biziz.

İstanbul!
Eski İstanbul olabilmen için ne yapabiliriz?

Kapkaça, fuhuşa bir son versek,
Yardıma muhtaçlara yardım etsek,
Anasız kuzuları sahiplensek,
Tonton nenelerimizi,
Pos bıyıklı dedelerimizi,
Başımızın üstünde misafir etsek.

Kardeş kavgasına bir son versek,
Eski İstanbul olabilir misin sen,
Yine insanları bağrına basar mısın?
Onları da kendi canından bilir misin?
Ah İstanbul ah,
Keşke bende seni 1453’te görebilseydim.

ÇILGIN MUHASEBECİ