Ah İstanbul Şiiri - Faruk Ateş

Bilirsin ezelden severim
Seni İstanbul!
Sıcaklığını hissettiğim ilk günden beri.
Üzerinde geçireceğim güzel günleri
Düşünerek bol bol,
Özlerdim seni ah İstanbul!

Hani ben anlatırdım;
Derin dedin…
Sen de gülerek dinlerdin.
Seni sadece Fatih’inden kıskanmıyorum!
Derdim masumca…
Delisin, derdin bana;
Kıskandığını sanmıyorum.

Delin olmak hoşuma gidiyordu.
Çünkü seni delice seviyordum.
İçimden bir his usul usul,
O da seni seviyor diyordu.
Ah İstanbul!

Seni merak eder dururdum.
Hep boğazımdaydın İstanbul!
Yudum yudum.
Hatırladın değil mi bir gün?
Cesaret edip sordum
Merak ettiğimi…
Bir gün geçer merakın dedin,
Anlayıp ne istediğimi.

Daha da sevmiştim seni o zaman,
Sevinmiştim…
Ne zaman gelecekti o an!
Yaşadığım şehri bile unutup,
Seni düşünür olmuştum.
İnan…

İşte o gün var ya…
Seninle sana kavuştuğum,
Gerçek seninle buluştuğum
O gün!
Ah İstanbul!
Nedendi akşama kadar koştuğum.

Hele akşam olup ta herkes uyurken,
Gezmeye başlamıştım ya
Seni İstanbul!
Yıllardır ha oldu ha olacak derken,
Dolaşmıştım ya usul usul.
Ah İstanbul!

Ah İstanbul!
Ne kadar da güzeldi;
Boğazın, tepelerin!
Geçememiş olsam da kemerin!
Gözümde tütüyor velhasıl,
Şimdi her yerin.

Gezmiştim seni İstanbul,
Kendimden emin olmayarak
Gezinmiştim!
Uyumuştum üzerinde
Öleceğim şehri dikkate almayarak.
Doğrulmuştum dizlerinde.

Bana sormuştun fısıltıyla,
Gitti mi merakın diye…
Evet demiştim sarhoşluğunun tadıyla.
Bu sadece yüzde beş demiştin
Sana hediye!

İşte İstanbul!
Ondan sonra seni unutamadım
Unutmadım.
Ziyaret ettim istemediğin zamanlar bile
Cadde cadde, yol yol…
Ah İstanbul!

Evet İstanbul, görüyorsun.
Vaziyet-i şerait,
Bundan ibaret.
Seviyor, özlüyorum seni,
Unutmayı çok istesem de
Hayret…

Ve baştaki sözümü,
Geri alıyorum.
Seni Fatih’inden de kıskanıyorum!
Çünkü İstanbul!
Senin için yanıyorum.
Kim bilir belki de,
İkinci Fatih olmaya sıvanıyorum.

Faruk ATEŞ
11.11.1996
AMASYA