Ah İstanbul Şiiri - Pakize Gülşah Tatlıdil

Ah İstanbul…
Kör olası gözlerinde kaldı ömrüm
Bazen dönüp ardıma bakıyorum da
Doğduğum sensin,doyduğum da
Sevdiğim sen de,ağladığım da
Biz ne çok şey paylaşmışız seninle aslında

Anlatsam sana seni,dinler misin beni
Döksem içimi,verir misin elini
Yazsam sana anılarımı,okur musun İstanbul
Okuyup da anlatır mısın bana kendimi.
Ben neyim,neredeyim
Bu memleketin hangi mevsimindeyim

Ah İstanbul…
Olmaz olası aşklarında kaldı gönlüm
Dolu dolu,ıslak ıslak,kana kana
Ne sevgiler geçirdim sende
Doya doya,yana yakına

Resmin yaptım dün gece,evimin duvarına
Ajandama senin adına bu şiiri yazdım
En yüksek tepelere çıkıp,dinledim seni
Gözlerimi diktim en derinlerine,izledim seni

Konuş benimle İstanbul,
Hiç olmazsa dinle yada sor bana
Bu elinde ki bavul da ne
Gözünde ki gözlüğün camına yansıyan
Kalkış için hazırlanmış tren de ne diye…
Bu kadar mı sevdin beni
Ben bu kadar mı sevdirdim sana kendimi

Hadi eskisi gibi oturup kayalıklara
Ben çalayım,sen dinle beni
Uzat ellerini bana
Bir kez dile gel de,dur de İstanbul

Anlıyorum seni tabi
Bana gel demedin ki, gitme diyeceksin
Sana yazılmıştı bu güne deki ömrüm
Sevda uğruna,aşk uğruna
Geçti onca gönlüm

Hani gitmeden,bu tren rayları ezilmeden
Bavulum elimden kayıp
Dilimden ağıt düşmeden
Veda edelim birbirimize

İçine düşüp boğulduğum
Boğazındaki sular kadar
Soğuk ve bulanık geçirdiğim
Akşamlar adına vedalarımı,
Ruhumu içine hapsettiğim
Ağlayan kız kulen kadar
Yalnız ve yaralı geçirdiğim
Sevdalar adına elvedalarımı
Bırakıyorum sana.

Acılar senin,
Sevinçler benim olsun.
Tüm kanadı kırık aşklar seninle
Mutluluklar benimle olsun.

Çünkü;
Tüm acıları kaldırımlarında
Tüm yalnızlığı sokaklarında
Tüm kabusları gecelerinde
Bütün kederleri sahillerinde yaşadım
Ah İstanbul…şimdi gidiyorum
Kör olası gözlerinde kaldı ömrüm
Olmaz olası aşklarında kaldı gönlüm…