Ah İstanbul! Şiiri - Nurten Köroğlu

Bir martı havalanırdı,gökyüzünden Hisara doğru
Dolmabahçe etekleri koyu bir hüzün kokardı
Bir tarih o an susar,bağrımı yakardı
Ah İstanbul!
Sukununla yedi tepeden bakardı.

Gümüş koyların vardı,genç kızların muradları gibi; tel tel işlenen
Kasnakta gergef bir nakış olurdu,Sultan Ahmet
Türbelerinde,binlerce açılan ellerinde dua bulurdun
Ah İstanbul!
Umuda nasıl da umud olurdun

Öksüz çocuk gibi Adaların hep uzaktan bakardı
Gündüz vapurunda muştu götüren şenlik,
Gece fenerinde acılı bir senfoninle susardın
Ah istanbul!
Vuslata nasılda, vira vira koşardın.

Kız Kulende, sevgiliye feryadını duyardım
Yedi renkli yakamozlarında hep hüzün vardı
Bir deniz kızı, yağmur gözleriyle yol alırdı
Ah İstanbul!
Ne zaman sana baksam,o sevdam hatırlanırdı.

İnancın gücü vardı,Fatih'in iman dolu göğsünde
Tarihe kazınacak o inanılmaz andıyla,
Bir doğuş,bir başlangıçdı ummanı coşturan
Ah istanbul!
Sen değilmiydin,yeminlerle yoluna baş koyduran?

Nazlı nazlı süzülen köprünlerinle
İnce belli bir gelin gibiydin
Asya vatanın Avrupaya kucak açışınla
Ah İstanbul!
Sen hala bebeğimsin beş yüz elli üç'üncü yaşınla.

Yine baharın gelmiş Sarıyer sırtlarına
Kaç mevsim geçti ki senden uzağım
Bir gün geleceğim koşarak sana
Ah istanbul!
Hatırlarmısın beni,açarmısın kollarını bana?