Ah İstanabul, uğruna sevdalar yakılan sevgilim,
Bakıyorum bu gün güneş açtın.
Günlerce sordum nedenini bu sessiz ağlayışının,
Feryad-ı figanlar koparmışsın sessizce, bilemedim.
Şimdi sıra bende, ağlıyor yüreğim sensiz sessizce..
Söyleseydin paylaşırdım göz yaşlarını, merhem olurdum yarana.
Birlikte feryat ederdik, on beşinde yiten canlara..
Güneş aç, olamadığı kadar aydınlat şehri,
Aydınlat ki cem olsun giden canlara.
Kayıt Tarihi : 27.6.2014 09:30:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)