Âh'ımın Tecellisi Şiiri - Eymen Erdem Akça

Adını anıyorum sen beni bilmesen de
Duyuyorum içimde ötelerden bir seda
Çiziyorum ufkumu sonsuzluk bestesinde
Bir yaprak uzaklardan hasretle der elveda

Sonbahar sessizliği fırtınalı içimde
Yansıtıyor kurbetin dayanılmaz hazzını
Nurdan bir el gezinir tel tel siyah saçımda
Kapatırım kederle güzellikler yazını

Titriyor bin ahenkle sıravari selviler
Ötelerden yapılan çağrıyı duymuş gibi
Bilinmez ki dökülen en son yaprak ne diler
Ruhundan faniliğin yükünü soymuş gibi

Bir ah'ın tecellisi beliriyor bulutta
Estikçe yaprak çalan rüzgarlar suskun bugün
Dağlanmış gökyüzünün gözü eşsiz sükutta
Sükut ki tecellide tecelli ki gördüğün

Duyulmamış bir dua çınlıyor semalarda
Sarsılan hissiyatla çöktüm kaldım çaresiz
Ufuktan sökün etti bin bir şafak art arda
Kararan dünyalara doğan güneş hevessiz

Bağlanmış eli kolu yüreği buruk gibi
Çehresini kapatan buluttan siyah yüzü
Saçılsaydı aleme nurun bir oluk gibi
Ağlatsaydı sevinçle kan ağlayan gündüzü

Ruhlara neşe salan çiçekler baş eğmişler
Acayip bir hüzünle sarhoş olmuş mevcudat
Hüzün eken melekler her bir şeye değmişler
Gözyaşına boğulmuş hıçkırıkla cemadat

Dağılmış semaların masmavi ışıkları
Yayılmış kainata karamsarlık buğusu
Gizlenmiş köşelere aydınlık aşıkları
Kanatlanmış güneye sevgi gölü kuğusu

Damarlarda gezinen kanlar sararmış bugün
Dermansız tavırlarla kan ağlıyor bu alem
Nerede bir göz görsem parıldardı oysa dün
Hakimin ellerinde kırılmış cansız kalem

Bir hanede ağlıyor boynu bükük yetimler
Gözlerinden süzülen inciler düşer yere
Okunmakta yaşayan ölü için hatimler
Bir masumun eyvâhı düşüverir sehere

Bir sehpa kuruluyor meydanın ortasına
Suçsuz yere asılır masumların masumu
Kaptırdı kendisini kaderin oltasına
Elleri yana düştü... yaktı gitti ruhumu

Hayalimde o sahne canlanıyor acıyla
Çileli dönemlerin sonu gelir yakında
Bitsin köhne cihanın varlığı son sancıyla
Bitiversin ömrümün mahzun son akşamında

Anlamadı bu alem masumiyet ârını
Karanlık bakışlarla kirlettiler dünyayı
Mahvettiler zulümle filiz veren yarını
Kırıp geçiriyorlar kurulan bin hülyayı

İçine kapandığım sessiz, sakin dünyam var
Onu da ellerimden almaya kalkışmayın
Gelecek özlemiyle süslediğim rüyam var
Beni yalnız bırakın dünyama karışmayın

Bu nemrut düzen bir gün yıkılırsa üzülmem
Gözlerimin içine fer getirsin gelenler
Bir zalimin kahrında iki büklüm süzülmem
Beni böyle bilsinler zaten bilir bilenler

Dergahına yüz sürüp ağladığım Allah'ım!
Ezilen yüreğime merhemleri sür bir an
Huzurunda inleyip, çağladığım Allah'ım!
Bedenimden çekilen ruhumu etme viran

Kapının tokmağına uzatarak elimi
Affımı bekliyorum bu esrarlı geceyle
Adının şekeriyle tatlandırıp dilimi
Göz kaparım âleme aşkın dolu heceyle