Ah-ı Minel Aşk Şiiri - Hamide Gözal

Yeter ki açık kapılar ardından duyur ışığa kendini,
Kararmış, sönmüş közlere alev versin,
Acı beyhude, uğraşma hayatla ey nefis,
Yaram derindir, dünya hoşluğu derin,
Sen Mevla’ya yönel yolunda vav ol eğil.

Ah-ı minel aşk sardı bedenimi korkarım,
Yâre yöneldim tutun kollarımdan beni,
Yâr ayağımın altından kayar,
Ne avutur bundan sonra beni,
Ne derman olur ilacı, ne de tabibi.

Ey Tanrı kitabının nüshası insanoğlu,
Ben Hz. Muhammed’in ayağının tozuyum,
Hamd’ü senayı, hayatının izi bilen şükür deryası,
Konya’yı mesken edinen, adına ulu denilen derviş,
Ben, ışığı kendime yetiremeyen, herkese güneş,

Kim bilirdi bu toprakları, Konya’yı, Belh’i,
İşlenebilir miydi ilmek ilmek o kadar bilgi,
Bir ırmağın denizler aşacağı huyuyla huylanmayı,
Derdi dünya olan, kararan kalplerin ışığa boğulacağı.

Ey ârafı mesken edinmeyi seven insanoğlu,
Acizliğe düşkün nefiste midir hep kabahat?
Kabahatin büyüğü kuldadır da göremez bir türlü,
Yaratan’ın yeter elbet her şeye gücü,
Bundan gayrısı yalan, bundan ötürü.

İki denizin buluştuğu nokta dediler adımıza,
Bilim sevdası, dinin mescidi, ilmin halveti,
Oğlum öldürdü dediler, âlim aşkımı,
Ondan değişti yönüm, onunla buldum doğru yolu,
Mevlâ’nın, Mevlâ aşkı ne büyüktü âh cansuyu,

Ey imanı aklından yüksek insanoğlu!
Kubbe-yi hadranın yegâne yoldaşı ben…
Altın sesine meftun, akıl padişahının tek bekçisi,
Ben, akıntıya sürüklenmiş derviş soyu.

Dünya âlemi yalan olmuş buna nedir çare,
Kayboldum Şems’in hasretinde, yüreğim pâre pâre,
Umut mumları bir bir sönende,
Rabbim kavuşmaya yok mudur çare?

Rahvan gibi koşar atlar benliğimde,
Ne durdurabilirim, ne dur diyebilir,
Yoldaş, elden bir şey gelmez gayrı,
Yan, yan benliğini ele geçiren ateşte,

Pire yoldaş gezegenler dönerler güneşin etrafında,
Semaya çevir yolunu, yönünü ilaha,
Huzuru sorun içinde bulmaktır itiyadım,
Sen de gel yolumdan ben hamdın, piştim, yandım,
Şimdi şeb-i aruzdur zamanım.

Düne ait ne varsa bitti cancağızım
Şimdi yeni şeyler söylemek lâzım…