Güneş Şiiri - Tolga Özgür

Güneş, şaşmamalı sana tapılmasına yıllarca
Mutlak, sürekli ulaşması zor bir o kadar heybetli
Işıl ışılsın, gözlerimi alıyorsun her an.
İçimi ısıtıyor ışığın, huzur veriyor bana
mutluluk kaynağım, sevinç pınarım.
Yol gösteriyorsun bana karanlıkta zor anlarımda
Umut oluyorsun bana gecenin en karanlığında
Bazen gece yok olsa da biliyorum, oradasın!
Bu his güven veriyor bana
Yaşam kaynağım, enerji kaynağım
Güneş, şaşmamalı sana tapılmasına yıllarca
Yapraklar çiçekler bile kıble bellemiş seni
Ben nasıl dayanırım ki buna?
Işıltılı göz kamaştırıcı hayat verici
Ne yapıp edip sana yakınlaşmalı...
Prometheus misali koyuldum yola
Yep yeni heyecan dolu bir macera
Aylar geçti sonunda yaklaştım
Yakınlaştıkça zorlaşıyor
Sıcak, yakıyor tenimi yaklaştıkça
Neden Bakamıyorum doğrudan sana?
Neden canım yanıyor sana baktıkça?
ter mi bu? Yanık mı bu derimdeki?
Susuyorum, gölge arıyor gözlerim
Yoruldum, ne zormuş hareket etmek?
Nefesi kesiliyor insanın hemencecik
Hani Hayat verendin sen şimdi ne oldu?
İlk kez Sordum kendi kendime
Güneş niye tapmış insanlar sana yıllarca?
Uzak durmak gerek anlaşılan, benim hatam
Bu sefer tatsız bir macera
Dönüş için koyuldum gene yola
Bir üşüme geldi, gölgede mi kaldım?
Dişlerim vuruyor birbirine
Buz gibi donuyorum
Rüzgar jilet gibi keserken tenimi
Ama istesem de dönemiyorum
Bu ne karanlık yolum şaştı
İstesem de dönemiyorum
Yaklaşsam sana, gene çekiliyorum
Tekrar yanmak istemiyorum.
Ortası yok anlaşılan bu işin
Onca gezegen neden etrafında şimdi anlıyorum
Geri gidemiyorum, ayaklarım gitmiyor
Sanırım ellerimi hissetmiyorum
Yakınken yanıyorum ama uzakken ölüyorum
Dizimde derman kalmadı, uzanayım bir şuraya
Yarın düşerim dönüş yoluna.
Çok yoruldum, yol geldim onca.
Uykum geldi, şurada biraz kestiriyim ne olur?