Ah! Gülsen! ...-5- Şiiri - Serpil Başak

Ah! Gülsen!
Ne çok düşüp kalktın kendinle böyle,
Bir bilsen.

“Büyümek” dedin;
Kavruk bir kız çocuğu düştü, dizlerinin üstüne,
Kirli bir yara, derin derin kanadı,
Kendi elleriyle bağladı çenesini ölüsünün,
Bir kırlangıcın kanadına gömüldü.
Ağladın Gülsen,
Ağladın,
Sarı ayva tüyleri üşüdü bacaklarında,
Yaz sonuydu, kış henüz erken,
Kırlangıç sürülerini uğurladın da sen,
Kar altında bir tohum gibi öğrendin düşe kalka büyümeyi.
Kanaması yüreğinin; kardelen.