Ah! Gülsen!
Ne çok özledin böyle,
Bir bilsen!
“Beklemek” dedin;
Alıp gitti kanatlarını kuşlar,
Yurtsuz bir yürek taşındı yanı başından,
Dağ başları sürgün ülke.
Kuzey Toros koyaklarında, kar kuyularında, kurtlanmış bir kar kristali olmanın bir iklimi vardır Gülsen!
Bir de, yüzyıllık bekleyeni
Kim bilir özlemeyi, kurumuş bir ırmak yatağı kadar?
Kim yatırır aklını bozkırda bir çatlağa?
Umut sızar gelir bir gün, gelir de bulur çatlağını mavi,
Akar ırmak, açar çiçek, yeşillenir bozkırda bir fidan
Yörük yüreğiyle yürür, yanı başında yorgun bir şaman.
Gözleri bir çift güvercin, elleri yediveren,
Barış türküleriyle sınırlar aşar, zeytuni görüşlü bir adam,
Kimseler anlamaz özlendiğini…
Gözleri kalabalık; görmezler
Kulakları poyraz; duymazlar
Yürekleri ıssız; bilmezler
Düşleri ölü; özlemezler.
Özlemi yüreğinin; umut.
Serpil BaşakKayıt Tarihi : 8.9.2009 15:28:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
ve özlem en çok da anlaşılmadığında oturur karaya,
o halde adres doğru mudur bir kez daha düşünmeli hem de acilen...
seriye devam edeceğim,
tebrikler arkadaşım...
Gözleri kalabalık; görmezler
Kulakları poyraz; duymazlar
Yürekleri ıssız; bilmezler
Düşleri ölü; özlemezler.
Özlemi yüreğinin; umut.
Umutla Serpil Hanım...'
TÜM YORUMLAR (3)