Ah! ..Gülsen-19- Şiiri - Serpil Başak

Gülsenin gül/memesi;
Bir mevsim ikindisi.
Ertelenmiş davasını güdüyor sokaklarda bir söz ve
Gözlerini arıyor ötekinin.
Gözleri kor.
Varlığı yoktan öte, yokluğu zor,
Çoktan seçmeli ve
Yorumsuz yüzleri...

Dişleri, düşlerinden sonra kırılan ve
Gülüşleri bin bir acıdan düşülen yüzdelik suretlerden,
Bize kalan; kınalı yakım.
Sağlaması yok hayatın,
Tahliyesi; ölüm..

Ah! Gülsen..
Senin de rahmin yetmiyor doğduğumuza;
Öldüğümüz yerdeyiz.
Yapay baharlar kesmiyor çürüdüğümüzü;
Koktuğumuz yerdeyiz.
Senin de bakışların bir gözdağı Gülsen;
Oyduğumuz yerdeyiz.

ve gül/memelerin Gülsen;
Şiir altı aşk emiştiren imgeler dizesi senin,
Virgülün kesmediği yerdeyiz.
Eril bakışlarda guruldayan bir açlık senfonisi senin;
Noktasız soruşlardayız.
Sunak sırtı ikiz nokta yansıması gök çeliğe;
Korkunun vurulduğu yerdeyiz.

Bir kırmızı gıcıklanıyor parmak uçlarında zamanın,
Yürüdükçe soluyor bazlama yüzü,
Bir ömrün izleğindeki aklın ve
Yüreğinden kopardığın kabuğun kızıl yanı,
Acıyor Gülsen.

Yabancılığı pazarcılığına yazılmış adamlar var ortalıkta,
Kadınlar ve çocuklar çıkıyor kapılardan.
Uslu ve yabansı odalarda dolanıyor bir dil;
Sözün mührü kırılıyor Gülsen,
Söz geçerli,
Anlamı var elbet; alımlayansın sen,
Karşı çıkansın.

Bayramsız bir arifeden nasıl gidilir insana,
Elleri şekerlik, gülüşü merhabalık değilse Gülsen?
Nasıl sevilir bir adamın bakışı,
Kokusunda insan duruşu yoksa eğer?
Kaç yalancı tokluğa sevinir bu yürek;
Oylumunca yontulmadan açlığı?

Ah! ..Gülsen!
Bilmem kaç bayram geçtik bu dünyadan,
Kaç arifeyi savuşturduk, yok diye
İkiz tepeleri yaktık el ele, birlikte,
Gökyüzü tanığımız,
Yağmurları bir bilsen,
Bir bilsen Gülsen…