Ah Gulnarin'im IV Şiiri - İzzettin Coşkun

Ah Gulnarin’im
Biliyorum çok zamansız oldu
Bu telaşımı affeyle
Belki son dizelerim
Belki de ölümün provasıdır
Seni böylesine güzel sevmek

Ah Gulnarin’im
Bütün misak-ı milli sınırları şahidim olsun ki
Seni sevmek cinayettir
Seni sevmek
Mezopotamya kadar diyeceğim
Sen hangi ölçü biriminde anlarsın
Bilmiyorum.
Yüreği milyon kere kırgın
Yüz hatlarında yalınayak bir alfabe
Bilmem kaç tanrı huzurunda
Kaç cinayetler definsiz
Keşke kefensiz deseydim

Gücüm yetmez seni Kutsal kitapların edebiyatı ile sarmak
Ey kendi yurduna mülteci bile olmayan
Yüreği süngülünen
İnancı kederi incinen
bütün kitaplar duvarlara asıldı
Ve bir peygamber daha terk edip gitti
Öylece gitti
Sadece gitti..

Ah Gulnarin’im
Boynunda cennet kokusu
Tanımlanmamış bir soykırım izi
Ve belki de üşümenin ürkek rengidir
Seni ölesiye teklemek
Senin kullarında tarih olmanın
ayrı bir mevzusudur zorunlu göç
Ne olur affetme beni
Ne olur
Belki Allah beni kahreder
De
bu iç sızıntılar yerin dibine girer

Ah Gulnarin’im
Nereden başlasam
Ya da hiç başlamayalım
Bu tuvalin içine neler mi sığmaz
Kaybolmuş bir Nuh tufanı
Havva ananın ayak izleri
Kabil ile Habil’in ilk oyun piyesi
Düşün
topraktan
Toprak olacak kadar aciz miyiz
Muazzam mıyız bilemiyorum

Şimdi ihtiyar bir tanrı huzurunda
bir yasal fuhuştan başka neyiz
Bu silüet klise çanları kadar kederli
İçinde dökülmüş bir katli vacip
Ah Gulnarin’im
Seni sevmek biraz daha incitmektir
Ah,..
Ayaklarından
Parmak uçlarından öpüyorum