Ah Gönül Ah Şiiri - İbrahim Halil Demir

Ah gönül ah.
Sen bana çok çektirdin.
Beni kapı kapı dilendirdin.
Aşk suyunu içebilmek için,
Pınar pınar gezdirdin.

Ah gönül ah,
Sen bana çok zulmettin.
Güneşimi kararttın ayımı söndürdün.
Aşk ağacında idam mahkumu,
Son arzumu sormadan infaz ettirdin.

Ah gönül ah,
Sen bana bir çok fidan diktirdin.
Etrafını bellettin suyunu verdirdin.
Tam meyvelerini yiyecekken,
Hazan mevsimini getirdin.

Ah gönül ah,
Sen gözlerimi kör kulaklarımı sağır ettin.
İnsanlıktan nasibini almayanların pazarında,
Beni köle diye sattırdın.
Binlerce çeşit güller içinde,
Zehirli aşk çiçeğini koklattın.

Ah gönül ah,
Hayat yolunda sarpa sardın.
Beni kimsesiz yetim bıraktın.
Hep üzerime üzerime geldin.
Beni sevdiklerimin gözünde kararttın.

Ah gönül ah,
Bu meşakkatli yolda beni yalnız koydun.
En soğuk kış gününde beni çıplak bıraktın.
Ahdimizi bozdun sözünden caydın.
Güllerimi derdin dikenleri bana bıraktın.

Ah gönül ah,
Ben gibi zavallıdan ne istedin.
Gönlüme aşk şerbetini doyasıya içirdin.
Hep ümitlendirdin ama hiç gelmedin.
Hem bugünümü hemde yarınımı zehir ettin.

Ah gönül ah,
Zalimlerle bir oldun hayat dersi verdin.
Beni arkamdan bıçakladın yerlere serdin.
Oysa bu cihanda benim için bulunmaz bir nimettin,
Ben kan kaybedip can çekişirken sende beni seyrettin.

Ah gönül ah,
Bu davada hep ben sanık sen ise savcı oldun.
Gönül hapishanesinde beni hapsettin.
Bırakmadın konuşup kendimi savunayım.
Aldın özgürlüğümü elimden beni zaptettin.

Ah gönül ah,
Şimdi sevin sevinebildiğin kadar zira dileğin oldu.
Simsiyah saçlarıma aklar doldu.
Dizlerime sızılar girdi dişlerim döküldü.
Bir gülüm kalmıştı gül bahçemde sayende o da soldu.

Ah gönül ah,
Ben sana çok doluyum şikayetim asla bitmez.
Kimse benim gibi bu acılarını çekmez.
Bu gönül ne seni affeder nede vazgeçer,
Senden çektiklerimi bir ben bilirim başkası bilmez.
09/11/2003