Âh Dilara! Şiiri - Kazım Emre Ağralı

I.
Ah Dilara!
Nereden başlayayım söze,
Nasıl bitireyim bilmiyorum.
Okudukça, gör beni düşünde
Okudukça, sızlasın sinende yara
Gel demeye kalmadı gayrı mecalim
Sen gel de hacet kalmasın ağıtlara.
Kıyamette bitecek bu tesirsiz sözüm
Mizanda sakın ola çıkma karşıma.

Ah Dilara!
Yaşanması mümkün olmayan hayalim
Toprağını görmeden gittiğini nasıl kabulleneyim.
Mutluluğu ittin elinle
Ara mutluluğu hadi, başka kollarda.
Her sabah mutluluğa açılacaktı gözlerimiz,
Aşkla tesir edecekti ilk sözlerimiz,
Sen seçtin karanlık yolları,
Ömür boyu gölgemi hasretle ara.

II.
Ah Dilara!
Bana güldüğün gibi mi gülüyorsun ona da?
Beni sardığı gibi mi sarıyor kolların onu?
Kıskanıyorum işte, benim olmayan ellerini.
Bu hadsizliğimi de hoş karşıla ama
Belki bir daha muhatabı olamayacağım
O naif sesini
İstemiyordum, duymasaydı kimse
Benden başka.

Ah Dilara!
Sanma ki yalnızım
Gecelerce ismini sızlar, isminle ağlarım.
Bir kez…
Bir kez daha görsem o sokak başında
Hani o, söğüt ağacının altında.
Yalnız bir kez…
Olsam, “alo” diyen sesinin muhatabı, bir kez daha.
İstiyorum işte…
Çekilmiş bir denizin, yanmış limanında
Gelmeyecek o gemiyi bekliyor olsam da…

(Halk Edebiyatı, Eylül-Ekim 2017)