Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
***AH Desin
Kader dilerse çöller, yare gülistan olur
Sarılır gonca güller, canana fistan olur
Rüzgarında ak tüller, eserken destan olur
Yeter ki iki gönül, aynı yelden ah desin.
Aşığın kaleminden nağme çağlar yüreğe
Her harfin aleminden yemin bağlar bileğe
Süzülür gül deminden sevda damlar eleğe
Yeter ki iki gönül, aynı dilden ah desin
Huşuyla kol sallanır ezgiler bestelenir
Yanak yanar allanır kalp üste destelenir
Saza değer, ballanır, zaman ahestelenir
Yeter ki iki gönül, aynı telden ah desin
Gökten bir melek iner kavli karar edende
İlmek düğüme döner duasıyla gidende
Bir can bir cana siner kaynaşır tek bedende
Yeter ki iki gönül, aynı halden ah desin..........
Ne güzel bir yürektir bu.........
Mest ettin bizi, nur ol bacım nur ol.......
Huşuyla kol sallanır ezgiler bestelenir
Yanak yanar allanır kalp üste destelenir
Saza değer, ballanır, zaman ahestelenir
Yeter ki iki gönül, aynı telden ah desin
İki gönül bir olunca yenemeyecekleri hiç bir güçlük yoktur.
Çok güzel ve anlamlı bir şiir. Kutluyorum kaleminizi ve sevgiler yüreğinize
Güzeldi beğeniyle okudum Mücella hanım.Şiirinize katkıda bulunan üstadları da kutlarım.
Sevgiyle
Gökten bir melek iner kavli karar edende
İlmek düğüme döner duasıyla gidende
Bir can bir cana siner kaynaşır tek bedende
Yeter ki iki gönül, aynı halden ah desin
güzel bir şiir meydana gelmiş gönül dostlarınında iştiraki ile gül bahçesine dönmüş tebrikler
selamlarımla
Gökten bir melek iner kavli karar edende
İlmek düğüme döner duasıyla gidende
Bir can bir cana siner kaynaşır tek bedende
Yeter ki iki gönül, aynı halden ah desin
Kardeşimi gönülden kutluyor, Dost gönüllerden şiirin hikaye kısmına ilave yapan ustalara da selam ve saygılarımı iletiyorum.
Türkü tadında, ustaca bir çalışma olmuş.
Paylaştığınız için teşekkürler arkadaşım.
Selam ve saygılarımla.
sizi ve tüm dost kalemleri kutluyorum.
İki gönül bir olunca hiç bir engel tanımaz.
tebrikler mücella hanım ustaca yazılmış duygusal bir şiir
Gökten bir melek iner kavli karar edende
İlmek düğüme döner duasıyla gidende
Bir can bir cana siner kaynaşır tek bedende
Yeter ki iki gönül, aynı halden ah desin
Yazacak bir yorum yok. Mükemmeldi. TEBRİKLER
Bu şiir ile ilgili 109 tane yorum bulunmakta