Ah çocukluğum,
Ne kadar sade, ne kadar basitti yaşam.
Aile:anne baba ve çocuklar değil,
Anne, baba,çocuklar büyükler ve yakınlardı.
Yer sofrasına bağdaş kurulur,
Tek tastaki yemeğe kaşık çalınırdı.
Ah çocukluğum,
Hiç kimse aç kalkmazdı sofradan,
Ama çatlayasıya da yemezdi kimse
Ve diyet yapmazdı genci,yaşlısı,çocuğu.
Bazıları toplu bazıları sıskaydı.
Sağlıklı yaşar, hastanır ve ölürlerdi.
Ah çocukluğum,
Yer yatağı ya da karyolada yatarlardı
Karyola, somyanın üzerinde yatak yorgandı.
O zamanlar sandıklı bazalar da yoktu.
Uzun tek yastıkta kocarlardı.
Bir yastıkta kocayın dendiği için.
Ah çocukluğum,
Gellinler telli duvaklı olurdu
Telllerini kızlar koparır saçlarına takarlardı
Elleri kınalı,saçları lüleli gelinler
Önlerine bakarlar,yüzleri kızarırdı
Çünkü utanmak bir erdemdi.
Ah çocukluğum,
Dünya henüz çok gençti.
Neden hızla yaşlandı,neden buzlar eridi,
Neden mevsimler değişti.
Çocuklar neden büyüdü bilemiyorum
Ahhhhhh çocukluğum ahhhhh neredesin?
Kayıt Tarihi : 9.10.2009 01:18:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
babamın diktiği çarıklar içinde üşüyen ayaklarla...
dört kardeşin birbirine sarılarak yattığı yataklarla...
zatürree olup tam 4 ay okula gidememiş kayıplarla...
turan yağında pişmiş tek yumurtayı kardeşiyle birlikte yiyerek bastırılan açlıklarla...
şafakları,sığırtmaç ardında,tarlada, bostanda çalışırken karşılamalarla...
ve daha nelerle,nelerle...
ama diyorum ki,iyi ki yokluklardan,yoksulluklardan geliyorum...yoksa bulduğum şeylerle mutlu olup,gülemezdim şimdi..:)
kutlayarak..sevgi ile...
TÜM YORUMLAR (12)