Ah Çocukluğum Şiiri - Mehmet Ali Demirel

Yüzümde hep bir gülümseme vardı,
Gözlerim şavkla parıldar, candan can alırdı.
Göğe bakınca, bulutlar utanırdı.

Ah Çocukluğum
Üstüm başım yamalı, kir pasak içinde olsa da,
İçimdeki kıpırtı durmaz, yine de oynardım.
Toprağa dokunur, onunla nefes alırdım.

Ah Çocukluğum
Koşardım umudun peşinde, hevesimle,
Saygıda hiç kusur etmezdim, içim içime sığmazdı.
Bir düşene rastlasam, gözyaşlarım sel olurdu.

Ah Çocukluğum
Yüzüm ayın parlaklığı gibi,
Yüreğim yıldızlarla yarış ederdi.
Ellerim, semada barışa ve kardeşliğe selam verirdi.

Ah Çocukluğum
Körebe oynar, saklambaçta kaybolurdum,
Uykular uzardı, boyumla beraber.
Saçlarım güneşin ışıltısı gibi parlar, gürlerdi.

Ah Çocukluğum
Fark edemedim nasıl büyüdüğümü,
Ne yediğimi, ne içtiğimi,
Ve ilk sevdiğime…
Elveda demeden büyüdüm.

Ah Çocukluğum
Her şey alt üst oldu, büyümek ne zormuş,
Yalnız başıma yürümek,
Hayata karşı direnmek…
Bunca emeğin heba olduğunu görmek,
Başkalarına ait olmak ne acı...

Ah Çocukluğum
Şimdi seni arıyorum,
Tesellisi zor bir hayatın ortasında,
Muhabbeti sönmüş, dostluğu tükenmiş,
Zora ki dayatılan bir sevgiyi taşımak,
Çekilecek gibi değil bu yaşam…

Memoçilo