Ah Bukağısı Şiiri - Yavuz Girgin

güz gelecek
ben o martıların rüzgârında
mavi griye dönüştüğünü bilmeyecek
çok eğleşecek değilim

sen izdüşümü çocukluğumu gezdiren
olmayacaksın ağaç dibi tembel körebe
yeni şen ve ak
kendini kandırmacalı bir düzlemde
bulmayacaksın bensiz bir yürüyüşte

bundandır hep kuytu aramam
ayak el ve ney
elipsini hissettiren gerçek
döner dönecek
aklım beni koparmasın diye senden
yerim yurdum başımdan çekilecek

ah kökündeki o sıyrık doku yok mu
aşıklarını ağırladığın bukağısında
işte oradan ta orandan bir ah çekeyim de
inlediğim duyulsun

sen ekseni yalnız daire
külümün defteri içinde tutuşmuş görüyorum
dönüyor dönüyor dilim
ah kâkülüne bağlı imiş
söylemeye doyamıyorum