Ah Benim Safderunâne Çocukluğum

Oysa ne çok seslendim çocukluğuma,
fazla uzaklaşma diye, dinlemedi yahut bilemedi.
Yine dağınık bırakmış oyuncaklarını,
sanki biliyormuş gibi insanların hayatını darmadağan edip hayalleriyle oynayacağını.
O kadar da tembih ettim, bitir şu tabağında kalan son güveni, gittiğin yerde kimse güven vermez sana, aç kalırsın sevgiye, merhamete.
Sana şefkatle ördüğüm muhabbeti giy üstüne,
Samimiyet yok üşürsün dedim, dinlemedi.
Ah benim safderunâne çocukluğum!
Kim bilir yine hangi aşkın arkasına saklanmış,
Hangi çeşmeden su yerine zehir içmiş, şifa niyetine.
Oysa ne ne çok seslendim çoçukluğuma , fazla uzaklaşma diye, duymadı.
Şimdi çok uzaklarda Feza'da...