Aslında bütün kadınların kalbi yaralıdır
Her birinin hayalleri umutları ümitleri vardır ama hep yarım kalmıştır
Çocukluğunu yaşamamıştır hiç biri
Acılarına sarılır kadın
Sarıldıkça acır canı
Düşleri acır
Canı yandıkça yorulur kadın
Yoruldukça vazgeçer her şeyden
Ah be kadın
Özlemi bitmez bir türlü
Her nefes alışında yarasını saracak birini hayal eder
Düşleri vardır kulagına sevdiği şarkıyı fısıldayacak birini hayal eder
Kadın özler özledigini bile söyleyemez
Ağlarken tenine dokunacak ona sarılacak gözlerinden akan damlayı silecek birini düşünür içi sızlar
Göğsüne hapseder umutlarını gökyüzü görmemiş kuşlar vardır içinde binlerce
Ruhu isyan eder
İçinde kalan umut kırıntıları intihar edecekmişcesine bağıra bağıra haykırır gökyüzüne
En çok da hüzünleriyle sevişir yanlız kaldıgında
Kaybolduğu kimsenin ona yardım etmediği için sığınır hayatın bir kenarına
Yorgunsun kadın hayat artık ağır geliyor omuzlarına
İnsanlara kırılan güvensizligin sızlatıyor içini
Çok yorgunsun kadın içindeki çocuk ağlıyor her gece
Ve soruyor sana her gece neden bu yaşadıkların diye
Dedim ya en çokta düşleri acır kadının
Vazgeçer insanlığından geçmişini hatırlatan her şeyden
En iyi bildiği şeyi yapar yalnızlığınla
Bilirki yalnızlığı onu asla terk etmez
Ve bilirki hayal etmek sadece vakit kaybıdır
BÜLENT CEYLAN
Kayıt Tarihi : 4.1.2024 23:31:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (2)