Ah Be Gönül Şiiri - İsmet Ferit Güngör

Zamanında umut dağıtır
Minik minik çarpardın
O zamanlar sendim,
Sen çarpardın, ben anlamazdım

Güzeldi her şey, hatta sen bile
Heyecanın doruklarında gülmeyi öğretmiştin
Yavaş yavaş varlığını hissediyordum
Belki de ilk defa anlaşıyorduk

Zaten sonra bir daha anlaşamadık
Ben ders çalışıyordum
Sen aşık oluyordun
Kimse de olmuyordu aramızı bulacak

Derken sınıfın en güzel kızına aşık oldum
Sevdim…
Kendimi sever gibi
Seni hissetmeye başladığım ilk günler gibi sevdim
Sense kayıplardaydın
Belki de unutmuştum

Hasretti, özlemdi derken
En güzel yıllarımı aldın götürdün benden
Artık varlığın hüzündü
Ve umuttu isminin sessiz harfleri

İçten içten büyüdün
Büyüdükçe küçüldüm
Dünya garip, ben garip
Sense…Yine kayıp

Ömrüme toprak oldun
Kefen gibi sardın bu sıska bedenimi
Nereye, nasıl gittin
Yollar mı seni seçti, sen mi

Senin önünü görecek gözlerin yoktu
Körü körüne bağlanmaktı tek yapabildiğin
Götürdüğün tek yer, o yerdi
Bi de sevmekti her şeyi unuturcasına

Kimine mesken tuttun
Kimini heba ettin
Ah be gönül
Sen beni anlamadın, ben sana yetemedim

Halbuki sen bana, ben sana muhtaçtım
Fanice ne yaptıysam senin için yapmıştım

Pişman mısın dersen
Yine de güzeldi gönül
Tıpkı senin gibi...