Ah Başım Şiiri - Durmuş Doğan

Diyenler hep söylemiş,
Aklın yolu bir diye.
Lakin kocaman olmuşuz,
Daha çok var aklın yoluna ermeye.
Diyoruz bin kere,milyon kere,
Dinletemiyoruz belli şu millete.
Arkadaşlar bakın dibi görünmez dere.
Ben bu yoldan geçtim on kere.
Diyorlar bu lafı hep olmadık yere,
Düşünüyorüm gideçeğimiz istikamet nere.
Parmakla sayılacak kadar azız,
Bak şöyle ayrı telden çalan binlerce sazız.
Kimin işine geliyor bu halimiz belli,
Köşe başında bize gülüyor aklısıra gavurun biri.
Kimisi der benim dediğim doğru,
Öbürü der asıl bu yol hakkın yolu.
Yok efendim,Beyler sizler bilmessiniz,
Benim düşündüğümü düşünemessiniz.
Akıllı ya.. kendince böyle söylenir,
Işine gelmedimi olmadık yerde yellenir.
Biri der kendince ben başım,
Gözümün üstünde var sadece kaşım.
Dediğimi yapanlara yeter elbet aşım,
Sözümden anlamayanın kafasına düşer taşım.
Diğeri dururmu bu baş ötünce,
Hemen söylenir güya kendinçe.
Dur bakalım! Şöyle yavaştan ilerle,
Yontarım seni ince ince keserle.
Iki başın olduğu yerde üçünçüsü,
Ona göre içlerinde en güçlüsü.
Kenara durun beyler bende varım,
Hissemi almaya kalkanı ufalarım.
Bunlar belli başa güreşenler,
Ya başaltı için didişenler.
Düşünün bir kere ey ahali,
Ufacık toplumda elli tane kendince veli.
Sizce doldururmuyuz yüz kişilik yeri.
Bence bu gidişatın sonu belli.
Derim ki ne olursak olalım,
Ama öncelikle birlik olalım.
Birakalım artık hep baş olmaya çalışmayı,
Işimize gelmeyenin kuyusunu kazmayı.
Unutmayalım herkes gerekli bize,
Bir olunca kimse getiremez dize.
Söylenecek fazla söz yok bütün bunlara,
Anlamayan olursa sorsun anlayan kullara.
Elbet birgün bizde kalkacağız şaha,
Emanet olun kurban olduğum Allah”a.

12-10-2006 Leiden