Ah Anneciğim Şiiri - Sevilay Saban

Beni ben eden bu yaşa getiren
Hüznü kendi yaşayıp, neşesini paylaşan
Kendini yalnız hissettiğinde gizli ağlayan
Benim dert yüklü güzel annem
Zamanı gelmiş kuşlar gibi nereye böyle
Birşeyler var sende
Sanki gitmek istiyorsun buralardan
Huzur dolu sakin diyarlara
Biliyorum gönlünce yaşamak isterdin
Hiç hesapsız, tasasızca
Olmadı değilmi anneciğim
Genç yaşında sorumluluk verdiler
Öyle birşeyki, boynuna takılan bir kement
Yıllarca peşinden sürükleyen
Ah anneciğim bir imkanın olsaydı
Beni buralarda sensiz bırakırmıydın
Düşün düşün anne
Beni gideceği yer belli olmayan
Yaprak gibi rüzgara bırakırmıydın
Tombulum benim, senin özgür olmanı
Herşeyin gönlünce, istediğin gibi
Olmasını çok isterdim
Anlaşılan bu dünya sana yetmiyor
Dar geliyor, yerim dar diyorsun
Ama ben sensiz biçareyim
Elim, kolum, gözüm, kulağımsın
Sen olmassan ben sağır, körüm
Ben doğum sancısı çeken ama
Bir türlü doğuramayan bir kadının
Acısını, çaresizliğini çekerdim
Sen yanımdayken anneciğim
Her yıl meyve vereceğini
Bilerek neşelenen ağacım
Ah annem ne olurdu sanki
Benimle mutlu olmayı denesen
Ben sana yetmiyormuyum
Seni anlamıyormuyum
Seni senden çok düşünürüm
Belki sende aynı duygulardasın
Bir türlü unutamadığım senin o
Hüzünlü, mutsuz yüzüne baktıkça
Kahroluyorum, yok oluyorum
Bu zamanın getirdiği yada hediye ettiği
Yüzündeki harita gibi çizgiler
Beni benden ediyor
Ah anneciğim çokmu çektirdiler
Beni bile bırakmak istiyorsun
İnan orada herkese yer var
Ama benim yüreğimde sadece sana yer var
Lütfen bu yüreği yalnız bırakma
O toprak seni benden alacaksa
Önce beni alsın ki
Seni yalnız bırakmayayım
Ah anneciğim yüreğime serpilen
Bir yudum su gibisin
Gönlümde açan çiçekler gibisin
Bu gözler sensiz görmez
Unutma unutma anneciğim
Gideceğin yer karatoprak bile olsa
Senden önce ilk yolcusu ben olacağım