Ah Ahzel! Şiiri - Alp Giray

Kara tahta ve ağaç sıralarda, siyah önlükle
Tozlu tebeşirler içinde,
Elimize tutuşturulan
Sonra eve götürmemiz tembihlenen
Süt tozları bile çeviremedi yüzümüzü…
Okulların boyalı camı,
Her bayramda küçük ellerimizle nakış gibi süslediğimiz
Kırmızı ve beyaz,
Gönlümüz…
Adın yazılmış
Belki de kazılmış
Sevdamız…
Memleketin dağında kentinde sürdürülürken açılımlar,
Kulaklarımızın zarına okunan çığlıklar.
Yabancı rüzgarlar,
Tohumlarını bıraktılar toprağa,
Ve yetiştirdiler mumdan meyvelerini…
Bir yanda sela biryanda bela!
Karşıda istiflenmiş boşluğa bırakılmaya hazır harfler
Birbirimize düşürüldüğümüz yalan yanlış kelimeler
Bugünler biraz farklı,
Gelecek kaygılı.
Ne yağmur, nede bu şarkı,
Eskisi gibi değil,
Ne damlası ne de makamı.
Hani o en çok seven,
Titreyen,
Tedbirler geliştiren,
Emrinizdeyiz diyen.
Sessiz kaldın,saf mı değiştirdin
Ne oldu sana.
Yaşanan karmaşada
Bıraktılar zindana
Ve sonra sona...
Çıkardılar yalnızlığa.
İdam mangasının karşısına
Eyvallah demeden önce,
Aklıma takıldı yapdıkların
Sessiz kalman
Bu toprağın yalnız bırakılışına çare olmaman
Yanıltman…
Ah Ahzel! ! !
Komut seslerinin lütfedişi ile
Sona doğru gidişimin töreni,
Çılgınca vals yapan dualar yüzüme okunuyorken
Hüzünlü hüzünlü gülümsemen
İlk namuluya sürülen kurşun,
Sırtını dönüşün
Yere yıkılışım.
Sonra koşar adım uzaklaşman
Birden bire bastıran yağmur
Ne oldu sana
Doğum sancısınamı tutuldun Ahzel!
Hoşçakal,
Biz bu toprağın sevdalısıyız
Adımız:Ahzen! ! !