Ah Şiiri - Turgut Koçak

Yüreğim sancıdı/
Tutmadı elim ayağım/
Ayağa kalktım yine de/
Rüzgârını tozunu toprağını sildim denizin/
Aşk mavi göründü gözüme…

Bende her sabah açan bir güldün/
Pencereyi iki kanat olarak açtım/
Gül soludum/
Sabahın gölgeli serinliğini soludum/
Çektim/
Kuyudan su çeker gibi
Başa gelen çekilirmiş dedim usulca…

Bir renkli resimdim
Yedi renk ve tüm renklerin tonuyla/
Hüzünlü bir resim olarak asıldım güneşin önüne…

Geminin limana gelmesi şiir değildir de gitmesi şiir/
Giden bir şeyler bırakır yine de geride/
Karmakarışık/
Bir zaman haritasıdır İstanbul/
İnsanın başını döndürür…

Durakta bekleyen gözleri dumanlı kadınlar/
Nasıl görüyordur İstanbul’u acaba/
Bilmek istiyorum bir ucundan öteki ucunu/
Evlerin ışıkları kaçta yanar/
Saat kaçta uyanır işçiler…

Bu koca şehirde şu anda şimdi/
Kaç doğum olur kaç kişi ölür/
Servis arabaları otobüsler taksiler/
Trenler motorlar vapurlar/
Hiç mi uyumazlar acaba…

Giydim gömleğimi/
Taktım kravatımı/
Kadıköy’e indim/
Mahşeri bir kalabalığın içinde/
Sanırsın ki asgari ücreti emekli maaşlarını bir ben düşünmekteyim…

Sanırsın ki rıhtımdan ayrılan gemiyle/
Bir benden gitmiş/
Veda etmeden/
El sallamadan/
Giden aşk…

Zaman su gibi aktı/
Günün yarısı bitti/
İstanbul benden uzakta mıydı/
Ben İstanbul’dan ne kadar uzaktım/
Sefaköy’e buradan gidilir mi diyorum kimse bilmiyor…

Üniversitelerin kime ne öğrettiğini soruyorum kendi kendime/
Niye soruyorum/
Bu kaçıncı uykusuzluğumdu/
Bu kaçıncı yolumu şaşırmışlığım/
Biliyorum da bilemiyorum…

Marmara’nın üstü yağmur tarlası mıdır/
İstanbul’da değişiyor değişenlerle birlikte/
Ah gemi ile çekip giden ahım ah/
İçimde unuttuğum yüzler ah/
Ben niye bu kadar derinden ah çekerim ah…