Ah Şiiri - İlknur Solmaz

Bazen ağlamasını bilmek gerekir bazen gülmesini. Hayat bana en çok ağlamayı öğretti. Bazen gidenin ardından bazen kalan olmanın acısından. Öyle yada böyle bir şekilde ağladık, bir şekilde güldük. Biz kalbimizle bütündük parçalara bölündük. Bazen ince bir sızı kalbimde bazen kronik bir acı. Yaşıyoruz işte ben sana aşık sen bana yabancı.. Bilmiyorum be sevgilim. Ben çok güzel sevdim, sen ise değmedin. Belki düşünüyorsundur eski anılarımızı. Ama artık çok geç geri dönsen Acı Dönmesen Bir yabancısın Bana. Tek birşey kalsın hatrında. Seni tüm benliği ile sevecek birini kaybettin. Gündüzleri kokunu nefes diye çekecek geceleri gülüşüne sarılarak uyuyacak olan bir kadını kaybettin Bayım. Şimdi kime gidersen git kimse dolduramayacak boşluğumu. Geri dönsen de boş artık. Çünkü ben senin boşluğunu acılarla doldurdum. Şimdi birazda sen üzül, düğümlensin sözcükler boğazında. Nefes alama, ben nefessizken sen kahkahalarla gülüyorsun ya her zaman ahımla yaşa. Beddua değil bu sakın yanlış anlama.. Kısaca; YAŞATTIKLARINI YAŞA.....