Ağyar Dağı Destanı Şiiri - Tolga Özgür

Hep Yalnız,yekpare
Başı duman pare pare
Geçimsiz, sere geçitsiz
Dik başlı, biraz da karlı

Dağın mahlası ağyar
Ne can ne canan eğreti yar
Eksik olmaz başında kar
Seri dik, abı arı

Ben dağ,yamacım bağ
Sağım bahçe, solum dere
Arkam gül, önüm menekşe
Derenin kaynağı kalbi bende
Akar damarlarımdan yaşam aşağı

Nehir yatağı damar, su kanım
Taşır yaşamı doğaya damarım
Yeşerir ovalar, bahçeler, etrafım
Yoktur başka gayem bundan gayrı

Ovada bir ceylan, dereden su içer
Dağ Ergenekon misali erir gider
Ceylan için serden geçer
Meyil edemez ya o ayrı

Yuva edinir ceylan gölgesinde
Mutlu, huzurlu dahası güvende
Dağ Kudretli, gücü kuvveti yerinde
Duyulmuş yedi iklimde adı, sanı

Ceylan emin dağ hep orada
Bu duygu hep huzur verdi ona
Yıllarca yaşadı orda.
Hayatının en güzel anları...

Kış gelir dağa, kırağı düşer
Çiğ düşer, yeller eser
Çığ olur, kar yutar geçer
Göç vakti geldi çattı

Dağın eli buz kesti
Kalbi durdu, don yedi
Kış gördü, ceylan gitti
Dağ adımlarını saydı.