Bacım Şiiri - Dilsiz Kalem Ebuzer

Daha körpecikken girmiş bedene
İlletini salmış inmiş derine
Benim güzel bacım nasıl direne
Doğuştan dertlerle yattın be bacım

Nefes bitti düştün doktor eline
Tabib çare bulamadı haline
Öldü dedi götür kendi iline
Acımıza acı kattın be bacım

Kimse anlamadı elbisen soydu
Çeneni bağlayıp mezara koydu
Nefes aldığında pişmanlık duydu
Ölmeden ölümü tattın be bacım

Zaman hastalığı artırıp yaydı
Sağlıklı yılların yanından kaydı
Bu derdi kaldırmaz yaşın çok toydu
Mutluluğu niye attın be bacım

Kesti nefesini astım nöbeti
İlacın almaktı bacım niyeti
Nerden tuttu seni bimar illeti
Güç bela krizi sattın be bacım

Tek derdin değildi sendeki nöbet
Böbrek uçlarında bitmişti elbet
Doktor hastalıktan etsede sohbet
Doktorun sözünü yırttın ve bacım

Tüm bedenin şişti davula döndü
Sığmadın giysiye kara bir gündü
Unutmadım daha çok yakın dündü
Akıl defterimi tuttun be bacım

Bu hale gülene üzülüp küstün
Göz yaşın sel gibi ağlayıp sustun
Kaderimdir deyip gülmeyi kestin
Feleğin hükmünü yuttun ve bacım

Hani ramazandı günlerden cuma
Ağzını açıpta yemedin hatta
Bu dertten kurudu ciğerin valla
Eriyip elimden gittin be bacım

Anamdan helallik alıpta yattın
Ölümün koluna kendini attın
Mezarı kendine mesken mi tutun
Yaşam sevincine zıttın be bacım