beni koyup koyup gitme
ne olursun
durduğun yerde dur
kendini martılarla bir tutma
senin kanatların yok
düşersin yorulursun
beni koyup koyup gitme
ne olursun
bir deniz kıyısında otur
gemiler sensiz gitsin bırak
herkes gibi yaşasana sen
işine gücüne baksana
evlenirsin çocuğun olur
sonun kötüye varacak
beni koyup koyup gitme
ne olursun
elimi tutuyorlar ayağımı
yetişemiyorum ardından
hevesim olsa param olmuyor
param olsa hevesim
yaptıklarını affettim
seninle gelemeyeceğim attilâ ilhan
beni koyup koyup gitme
ne olursun
Kayıt Tarihi : 3.7.2000 04:56:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Dramatik monolog etkisiyle toplumsal ve bireysel çatışmayı işlemiş.
Sade bir iç çekişin, bir kalp kırıklığının ve çaresizliğin yalın ama vurucu bir anlatımı.
Her meyve ağacının meyvesi yenmez.
“Bazı ağaçlar meyvesiyle değil, gölgesiyle yaşatır insanı.
Bu şiir de öyle; tadı değil, bıraktığı serinliktir esas olan.”
Ve Attilla İlhan böyle bir serinlik bırakmış.
Oturup serinlemek varken gölgesinde güneşte yanmak ta bir tercihtir tabiki
“Bazı ağaçlar meyvesini verir ama zehirlidir.
Bu şiir, acının meyvesini sunar; yutarsan, kendinle yüzleşirsin.”
Ve maalesef meyve veren ağaç taşlanır.
aslında şiirden bestelenmiş olmasına
çok daha sonraları denk gelmenin gecikmiş güzelliği. .
?si=4tXbXHERTKZAV_3x
TÜM YORUMLAR (35)