Ağustos 2009 Şiiri - Halime Erva Kılıç

'Ağustos 2009!
Rahmet yoğunluğundan da yıkılırmış, ölürmüş canlılar
Sel felaketi!
Derelerin yoğuşup da enkaza yıktığı ağırlığı
Yine taşıyan; kayıp yaşayanların

Ne dersin Ey Kamil!
Sen, Kamil misin?
“Deme” dersen “ben değilim”
İşte o, sensin

Akıyorken yaşların yeryüzüne
Dert senin, cefa yine yeryüzüne
Asıl kayıp senin yaşlarınla boğulana değil
Kendi yaşlarını dökemeyen, sana ibret…

Senin gözyaşın bir nehirse
Söyle bu okyanus nicedir!

Ağustos 2009
Canı yanar mı böceğin böyle
Hissederek içinde
Çiçek kopunca
Dağ eriyince
Deniz kuruyunca
Acır mı böyle?
Acır mı?
Yanar mı canı, söyle?

Salkımı kopardılar dalından nimetine
Eremezsin sen sözünün hikmetine
Bir kargaşadır yuvarlanır yüreğinde
Sen gelemezsin kendine!

Nasıl kayalar aşınıp da, zor doğuruyorsa toprağı
Asırlara sürgün sevdam
Bir sel felaketinde, hayata yenik canlılar gibi
Kökünden ayrılan ağaçlar
Yavrusuna sarınıp da bırakmamak uğruna kollarını yırtan analar gibi
Paramparça ettiğin gibi
Ey saf görünen, su sevdam!
Ettin ya toprağı hane
Kefeni gelin
Analar helallik verir mi kızanına kıyana?

Belki de...
Yetmişlik dedem
Ayşe teyzem
Evlatlarınız neyler sizsiz?

Ağustos 2009!
Yorgan gibi, sessizce örttü yüzleri
Soldurdu da...
Bembeyaz bir sevdayı lekeleyerek çamurlarda
Unutulur mu Ey Derviş!
Dudaklardan çıkan, şu son deyiş:
“Kib dünyam, mutlu ol! ”

Halime Erva Kılıç
'