Ağrı Şiiri - Gür Sevil

baka buldum kendimi
doğubeyazıtta
yamacında ağrının
yıldızlara bakarken
neden,
nasıl,
ne zaman gelmiştim
bilemedim
buldum kendimi

sol yanımda paşanın sarayı
sağ yanımda Hani baba
türküsü çalınmış bir ozan karşımda
tam karşımda
ak pak içinde ararat

zidanlarındaydım paşanın
nazım düştü hatırıma
deniz......
umman

buldum kendimi
uçsuz bucaksız dağın
en hüzün kokan yamacında
paşanın kızını düşündüm
sevdiği çobanı
Hani babadan dualar bıraktım semaya

yıldızlar o kadar uzaktı ki
dağlar o kadar yakın

sonra
kaldırımları hüzün kokan şehrin
yırtık pantolonlu çocuklarını düşündüm
içim anneyle doldu
çoban ateşlerini
keçeleşmiş saçlarını
kürtçe türkülerini sevdim
oy havar
duydum........
tarih kokuyordu Ağrı
nuh kadar tufan oluyordu
sular umutlar üstünde

kurtarılması gereken duygular
dağlara emanet ediliyordu
her ateş
beni anlatıyordu
zerdüştün diliyle

***
kaçak
gülümseme bırakmıştım
yanağımın sol yanında
türküler
Ağrının sana dönen yüzünde

ışıkları bile yadırganırken şehrin
ceylan ürkekliğinde aşklar
aşklar
töresel
törensel
karların düşmeye hazırlandığı mevsimde

***
boş mezarlar
gizlenmiş hikaye
anlatıcısını arar
tarih yazan kalemler
kan damlatır
şehir
kaderini bekler

******
altı üstü dağdı
büyük bir dağ
aşklar düşmüştü üzerine
iz bırakmıştı aşıklar
paşalar ferman verip
saraylar kurdursada
aşktı
dağı dağ yapan

***
çoban ateşleri
ısınır birileri
kara gözlerde anlam aranır
tutsak olurum
düşlerime
bir ana oğlunu çağırır
mezarı daha yeni
ağıtlar bulutlara yağmur olur

***
üşüyen bir çocuğun ellerine dokunmak
avuçlamak yüreğini
dağa özlem duyup
tükenmek
yada
bir isyan gününe bilenip
üşüyen o çucuğun düşlerine sarılmak
kenger toplamak
ışkına sevdalanmak
alıp alıp yüreğini
vurmak sevdalara
dost dost diye
asılmak darağaçlarında
derisini yüzmek Nesiminin
yanmak hınzır paşa şehrinde

anladıkça....
hırpalamak kelimeleri
hırpalanmak

ağlamak
görmesin kimse
bağırmak
türkü tutturmak Ağrıya doğru
Ağrıya doğru ateş yakmak
çoban aşkının peşinde

***