Ağlıyoruz Bu Şehir ve Ben

Bir sonbahar akşamı,
Şehre yine yağmur yağıyor.
İçimde kopan fırtınalardan habersiz,
Bu şehir senin gidişine ağlıyor...

Bu sürgünle ayrılık ebede kadar,
Yokluğunda seni sordu dalgalar
Bende mavili sorgu sessizliği
Hüznüme ortak oluyor...

Deniz şimdi eskisinden daha azgın,
Gitgide kızıyor,hırçınlaşıyor
Yokluğunu anlamış sanki
Kıyılardan intikam alıyor...

Yağmur alabildiğince hızlı
Hasret kalmış bulutlar vuslata eriyor
Biz ayrıldık ya gülüm
Beynimde şimşekler çakıyor...

Şimdi nerelerdesin kimbilir?
Bedenim sensiz çok üşüyor.
Bulutlar bana nazire yapar gibi,
Sensizliğin fotoğrafını çekiyor...

Oysa ne güzeldi seninle buralar!
Deniz durgun,dalga sessiz...
Sahil boyu uçuşan güvercinler,
Kanatlarında yaşamı müjdelerken...

Yokluğunda bu şehir ağladı usul usul,
Sineye çekti hasretini tüm cisimler.
Herkes yağışında saadete ererken,
Yalnız ikimiz ağlıyoruz, bu şehir ve ben...!