Ağlıyorum Hep Şiiri - Ümran Özlük

Ağlıyorum hep.
Kader torbasındaki,
En büyük ödülüm bu oldu.

Ağlıyorum hep.
Gülmeyi unuttum.
Pamuk gibi yumuşacık,
Yolları gül döşeli sandım.

Ah ömrüm yılları…
Çakıl taşı iken,
Sert kaya misali ezdi beni.
Ağlıyorum hep,

Ne gül varmış,
Ne de güle figan eden bülbül.
Yüreğim al gül gibi kanıyor.
Yanıyor canım.

Yürümeyi düşlediğim yollar,
Çok sarp ve geçit vermez oldu.
Ağlıyorum hep.

Mendilim ben diye ağlıyor,
Çiçekler ben diye soluyor.
Papatyalar ben diye yaprak döküyor.

Dileyeceğim dilek kalmadı.
Güne gülümseyecek umut kalmadı.
Bir rüyaymış masal sandığım hayat.
Masal dünyasında ben kalmadı.

Şen kahkahaların yayıldığı çehrede,
Bin bir keder gizliymiş,
Gülerken ağlanırmış kadere
Yüzüm gülerken,kalbim kan ağlıyor.

Deniz dalgası gönlüme,
Alaca düştü.
Şimdi hepten ağlıyorum.
27 Haziran 2009 Hasandede