Ağlamak,hem de doyasıya ağlamak... Kötü mü dediniz? Emin misiniz? Bence tam tersi... Şu an ağlıyorum... Çünkü hissediyorum... Sevgiye, umuda dair ne varsa hissedip çoğaltabiliyorum gözyaşlarımla... Ve de hayata dair ne kadar olumsuzluk varsa gözyaşlarımla akıtıp arınıyorum... Akıp gidiyorlar yüreğimden birer birer, ferahlıyorum... Huzur dedikleri bu olsa gerek... Ağlamak... Hani anka kuşu misali küllerinden yeniden doğmak... Ve yeniden ben olmak... Herşeye, herkese rağmen... Hatta kendime rağmen...
Az önce kendimle randevum vardı, şimdi oradan geliyorum... Bendeki benin selamlarını getirdim sizlere... O huzura bürünen huzursuzluğumu geride bırakarak... Umutla yoğrulan umutsuzluğumu yıkıp geçerek... Güvenle güvensizliğimi gidererek... Huzur? Umut? Güven? Bunlar ne mi? Benim yaşama sebebim... Dayanağım... Beni var edenler... Beni dışarıya yansıtabilenler...
Peki ya sevgi? Sevginin bile yeterli olmadığı zamanlar oluyor ister istemez... Sevgi umut, huzur ve güvenle beslendiği zaman yetiyor sanırım... Yoksa sevgi yetim kalıyor... Sevgi korunaksız, sevgi aciz... Sevgi bir başına... Hep dediğim gibi, ben sevgiyi,sevgimi paylaşıp çoğaltmak adına burdayım diye... Burda yani hayatta, yani reel ve sanal dünyada... Sevgi en büyük arzum, yüreğimin tek sığınağı... Paylaşıp çoğaltmak... Hayatı ve dostluğu paylaşırken... Sevgiyi çoğaltmak... Kim bilir belki de yoktan var etmek... Reel alem ve sanal alem... Yani hayat... Kim kimdir belki bilinir, belki bilinmez... Kim içten kim yapmacık ilk anda farkedilmez... Ancak hayata dair herşeyin, tüm duygulanımlarıyla yaşanıldığı... Bazen aynı bazen ayrı coğrafyaların aynı iklimde buluşması... Sevgi, saygı ve anlayış çerçevesinde olası kırgınlıkların, kızgınlıkların giderildiği... Bazen deli rüzgarlar vuruyor yürek camlarımıza, bazen evimizin çatısı uçuşmaya yüz tutuyor... Ama uçmuyor... Camlarımız yerli yerinde... Çünkü canlarımız yerli yerinde... Hani önce kendimize sonra da karşımızdakilere açan canlarımız... Cam sadece korunaklı bir şeffaflık... Hepsi bu...
Soran olursa hala ağlıyorum... Dedim ya arınıyorum... Yüreğim bir kuş kanadında bana koşuyor sanki, bendeki benle ben oluyorum... Bir oluyorum... Umut, huzur ve güvenle yeniden doluyorum... Anka yüreğim külleri arasında... Bakın gördünüz mü yeniden doğuyorum...
Tamamını Oku
HUZUR,UMUT VE GÜVEN,sahip olmak isteyip te olamadıgın şeylerse aglamakla elde edilmez.etrafına huzur,umut ve güven verdigin ölçüde sen de bunlara sahip olacaksın.bence aglamaların yaptıklarından duydugun pişmanlıktır.saygılarımla
Allah kimseyi ağlatmasın,,gerçekten insanı rahatlatır fakat, her insanın yapısı farklıdır,,depremin tüm şiddetiyle yaşadığım burda,,akraba,komşu,,arkadaş lardan ölenler oldu fakat,gözlerimden akan yaşı hissediyorum ağlıyamıyorum,,,eşim ve çocuklarda iki gün sonra,,şoktan çıkınca hep beraber ağlıyarak,,içlerindeki sıkıntıyı attıklarına inanıyorum,,insanların acı çekmesinden sonraki stres boşalması diyebileceğimiz olayı sayfanda çok güzel işliyerek,insanların rahatlaması için yol gösterdiğiniz için teşekkür ediyorum,,,elinize sağlık,,fakat yinede Allah kimseyi ağlıyacak duruma getirmesin diyorum,,,
Ağlıyorum arınıyorum.Çok haklısın canım arınmaktır ağlamak bir nevi.Yeniden bir sayfa açmak,içindekini dışa vurup içindeki zehri akıtmaktır ağlamak.Asıl kötü olan ağlayamamak ve içinde saklamak gözyaşlarını.Ben de senin yaptığını yapıyorum çoğu zaman ve ağlıyorum.Güzel ve anlamlı yazını kutluyorum canım.
Soran olursa hala ağlıyorum...dedim ya arınıyorum...yüreğim bir kuş kanadında bana koşuyor sanki, bendeki benle ben oluyorum...bir oluyorum...dedim ya ağlıyorum...arınıyorum...umut, huzur ve güvenle yeniden doğuyorum...Anka yüreğim külleri arasında...bakın gördünüz mü yeniden doğuyorum...
Hayata yüklediğim anlamları üretip çoğaltıyorum, türetip devşiriyorum....hayatı olamasa da kendimi yeniliyorum...kimbilir hayat da bu değişime uyar değil mi? ben önden gideyim de...gelen gelir zaten ardımdan...hani umutla, huzurla ve güvenle...
bir güzellik var burada, ilk ama güzel ve duygulu yazmışsınız,tebrik ediyorum
Ağlandığında umut bitmemiştir.Yaşamdan beklentiler bitmemiştir.En kötüsü ağlayamamaktır.Kabullenmek için direnenilen çaresizliğe akamayan yaştır ağlayamamak.Siz ağlayın ama akan yaşlar sevinç gözyaşlarınız olsun
AĞLAYAMAZSIN
Gün gelir
Ne bir dost
Ne de bir sevgili
Uzatırsında ellerini
Tutamazsın
Gün gelir,
Titrer bedenin
Sorarlar derdini
Tutulur da dilin
Söyleyemezsin
Gün gelir
Kesilen bir ağacın ardından
Dalında yuvası kalmış bir kuş gibi
Çırpınır, çırpınır da
Uçamazsın
Gün gelir
Ararken biri, bulur seni
Batık bir gemi gibi, Akdeniz’in dibinde
Amforaların saçılmış
Ne geldiğin, ne de gittiğin liman belli
Gün gelir
Umutlarına dolaşır acılar
Yüreğine kilitlenir
Islanır gözlerin
Ağlayamazsın
Ağlayamazsın
Sevgilerimle değerli dost yürek
Gözyaslarinda bir bilsen ne sirlar gizlidir...kutlarim sevgili Funda basarili buldum denemenizi...sevgilerimle
Güzel bir çalışma elleriniz ve yüreğiniz dert görmesin.İnsanın kendi kendinin farkındalığını yakalayarak çevreninde farkında olması ;uyumu,dengeyi sağlayabilmesi gerçekten çok önemli.Bir yerde bende insanım diyerek ayakları üzerinde durabilecek gücü hissettiğimiz oranda bizler insanız diyebiliyoruz kendimize...Sevgi,saygılarımı gönderiyorum.
'bendeki benin selamlarını getirdim sizlere'
Bizde aleykümselam diyoruz bu bacımıza....
Tebrikler...Saygılar...
Sürekli yürüyüşün,ilerleyişin zevkini benliğinde hissedenler için ağlamak bir nevi mola yerleridir yolculukta.Arınmak,daha iyiye ve güzele ulaşmak için.Yürekten kutluyorum,saygılarımla...
(İnsan ağlar)
''Yasaklanmış bana ağlamak
Sünnetten sonra
Ben erkek olunca ağladım
İnsan oldukça ağladım ''
........kadın erkek farketmiyor...tebrikler FUNDA...
Bu şiir ile ilgili 13 tane yorum bulunmakta