Ağlıyorum Şiiri - Nev-i Tecessüs

Oturmuş ağlıyorum,
Ağlıyorum, ama kimse duymuyor,
Kimse anlamıyor halimi,
“Bu ağlayan deli mi? ” diyorlar, duyuyorum,
Duyuyorum, ama cevap veremiyorum,
Ağlıyorum çünkü…

Ağlıyorum, oturmuşum,
Her şeye ağlıyorum aslında, bir şeye değil,
Kendime ağlıyorum ilk başta,
Sonra ağlanacak halimize ağlıyorum bir de,
Her zaman gülmek olmaz ya,
Ağlamalı da bazen.

Ağlıyorum yine,
Bu şehre ağlıyorum,
Bedbaht şehrime ağlıyorum,
Gidenlerin farkında bile değil ya kimse,
İşte ona ağlıyorum,
Hem de ruhumdan ağlıyorum,
Ta derinlerden.

Ağlıyorum,
Sana ağlıyorum,
Bana ağlıyorum,
Ve “biz” olamamıza ağlıyorum.

Bitmiyor ağlamalarım,
Ummanları da alıyor içine hatta,
Hepten ağlıyorum.

Sonra bir an duruyorum,
Düşünüyorum şöyle bir,
“Artık ağlamak yeter” diyorum
“Zaman eyleme zamanıdır…”