Ağlıyordu Kadın Şiiri - Ayşe Manav

Kadın
Ağlıyordu
Gül yanağında açan tomurcuk
Yuvarlana yuvarlana
Dökülüyordu çenesinden
Bakir topraklara

Pusluydu gece
Dar sokak kaldırımında topuk sesi
Mavi düşlerle alay edercesine
Şuh kahkahalar uçuyordu sancılı
Kızıl saçlarını dağıtmıştı seher sere serpe

Kimseye bu denli yakışmadı gurur
Ağlayan bir kadına yakıştığı kadar
Kibrin gölgesinde utangaç
ve mahcup
Gülüşler göç ediyordu dudaklardan

Söyleyin dağlar
Siz dayanamazken bunca acıya
Parçalanırken taşa, toprağa
Pare pare yürek
Sus pus karanlıkta

Bir kadın ağlıyordu.
Ömrüm senin derdi
Puslu bir gece de
Sevdiği eller
Kadını toprağa verdi.