Ağlıyordu Bolaman Şiiri - Metehan Selçuk

Ağlıyordu Bolaman
Çökmüştü kasabalıya hüzün
Dillerde dolaşıyordu söylediğin türküler
Buraya kadarmış at üstünde gidişin
Nalları kırılmış atının, tersine dönmüş kaderin

Kasabaya gelmiştim altı ay sonra
Seninle deniz aşırı yolculuk düşleri kurabilmek için
Güneşi Alişan dağında karşılayabilmek için
Yoktun tahta kulübende

Sordum seni kahveci Yakup Abiye
Ayağa kalktı kahvedeki dostların
Senin için öldü dediler
Toprak oldu dediler
Başıma yıkılmıştı tarihi çınarı Bolaman’ın
Sessizce gidişine ağlıyordu, çocukluk arkadaşın
Sessizce gidişine yanıyordu, kader arkadaşın