Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
yüreğiniz dert görmesin...
Güzeller gördüm kimi leyla kimi aslı bakar,
Yıldız gözleri sınır tanımaz gönüle akar.
Her bir bakış gizemince ruhumda ateş yakar,
Ama hiç biride SEN gibi yürekten bakmıyor.
evet dost kimse yar gibi bakmaz ask bunun adi baska kimseleri gozun gormez saygilar....
not: sitede 77 siirin gozukuyor fakat sayfanda 28 adet siirin var sebebini yazarmisin dost selamlar....
Piştim acılarla özlemin gibi can yakmıyor.
özlem acısı bütün acıların üstünde. Tebrikler
Asude GEDİZ
Bu nasıl bir sevdadır dostum hiç kimse onun gibi bakmıyor,yakmıyor işte böyle sevdaya şapka çıkarıır.Münevver Şenol
çok güzel di ishak bey tebrikler..
Her yeni şafak sevdamın onuru ile yüce,
Sürer gün boyu adın dilimde sonsuz bir hece.
Döner semalara yükselir aşkımız her gece,
Ağlıyor yüreğim sanma ki göz yaşım akmıyor.
Teşekkürler ...kırılmaz kaleminize güçlü yüreğinize
Umut bitti bitecek utanmadım umut çaldım...
İnsan bazen kendini tek bir dizede bulmak ister... Bana bu keyfi tattırdığınız için size sonsuz teşekkürler... Yüreğinize, kaleminize sağlık... Tebrikler yetersiz kalıyor... Başarılarınız daim olsun...
Ağlıyor Yüreğim.
Güzeller gördüm kimi leyla kimi aslı bakar,
Yıldız gözleri sınır tanımaz gönüle akar.
Her bir bakış gizemince ruhumda ateş yakar,
Ama hiç biride SEN gibi yürekten bakmıyor.
Gün oldu hafta bir lokma ekmeğe muhtaç kaldım,
Evsiz kaldım,dosta hasret kor ateşlerde yandım.
Umut bitti bitecek utanmadım umut çaldım,
Piştim acılarla özlemin gibi can yakmıyor.
Her yeni şafak sevdamın onuru ile yüce,
Sürer gün boyu adın dilimde sonsuz bir hece.
Döner semalara yükselir aşkımız her gece,
Ağlıyor yüreğim sanma ki göz yaşım akmıyor.
İshak Özlü
yürek aglatan dizeler düsmüs kaleminizden harika bir siir kutlarim üstadim ben okumaya doymadim izninizle bir daha okuyacagim saygi ve selamlarimla
Umut bitti bitecek utanmadım umut çaldım,
Piştim acılarla özlemin gibi can yakmıyor.
yüreğinize sağlık
Ağlıyor yüreğim sanma ki göz yaşım akmıyor.
harika
Bu şiir ile ilgili 46 tane yorum bulunmakta