Aglıyor Garip Şiiri - Hasan Hazani

Elinde mendili köşe başında
Ağlayıp yaşını siliyor garip
Yüzü perişanca yara kaşında
Kanlı mendiliyle sarıyor garip

Yanındaki tasın kapağı kırık
Üstü, başı kirli yırtılmış arık
Dudakları şişmiş kaşları yarık
Çaresiz melhemin arıyor garip

Uzattım elimi kaydum başına
Parmaklarım değdi gözün yaşına
Sanki zehir katmış suyu aşına
Gözümün önünde eriyor garip

Sordum derdin nedir söyle ha bana
Başını salladı oyan bu yana
Elini yüzünde değdirdi kana
İnler sanki canın veriyor garip

Dedim nedir senin perişan halin
Yokmudur bir kimsen yatacak yerin
Baktı yüzlerime boş derin, derin
Sanki mazisini görüyor garip

Dedi evim, çocuk, eşim kaybettim
Senelerdir acı çektim sabrettim
Simdi ise felek'lere kahrettim
İnandım diyerek sövüyor garip

Tutupta kaldırdım onu yerinden
Kalkamıyor gibi agrır belinden
Bir of çekti sızlayarak derinden
Perişan canları yanıyor garip

Evime getirdim yıkadım yattı
Uyanınca gene derdin anlattı
Hazaniyim beni tekrar ağlattı
Belli kader diye kanıyor garip.
(h.hazani)