Dere yatağına, kurmuş konduyu,
Yağmur yağıp, sel gelince ağlıyor.
Kullanıyor, dereden akan suyu,
Suya mikrop bulaşınca ağlıyor.
Göçüp gelmiş, yaşayacak şehirde,
İşsizliği, farkedince ağlıyor.
Tarlayı bahçeyi, bırakmış köyde,
Kazandığı, yetmeyince ağlıyor.
Taş kopunca, yosun tutmaz demişler,
Eşi dostu, özleyince ağlıyor.
Bazen ters gidiyor, şehirde işler,
Kimse, yardım etmeyince ağlıyor.
Günlerce kapıdan, kimse bakmıyor,
Gelip giden, olmayınca ağlıyor.
Mecbur kalmayınca, evden çıkmıyor,
Tanıdık bir, yüz görünce ağlıyor.
Kayıt Tarihi : 21.11.2009 19:16:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
kırsal kesimde tarla ve bahçe işleri zor gelenler, büyük şehirlere göç etmiş, hala da etmektedirler. köy hayatına alışkın olan bu insanlar, uzun süre şehre uyum sağlamakta güçlük çekmişler ve çekmektedirler. bunların bir kısmı zorunlu olarak göç etmişlerdi. 'Zorunlu göçler' adlı şiirimde bu konuya değinmiştim, dileyen arkadaşlar, o şiirimi de inceleyebilirler. sevgi ve saygılar sunuyorum.. selamlarımla..
tamda özünden anlatmışsınız hocam...
yeni tanışıyorum sizinle, kutluyor ve daha nice yeni şiirlerinizi bekliyorum
selamlar
Erdal Gişi
TÜM YORUMLAR (34)