Ağlıyor Şiiri - İsmail Recep Nur

Ağlıyor
Kudurmuş itler gibi,saldırılırken mazluma,
Sahip çıkan kalmamış,biçareler ağlıyor.
Çalıyorlar birer birer,sebepler kapısını,
Kapılardan kovulan,naçar mazlum ağlıyor.

Bütün pınarlar kurumuş,kalmamış gözlerde yaş,
Sanki yev-mi mahşer gibi,herkesde ayrı telaş,
Dağılmışlar fırka fırka,her fırkada ayrı bir baş,
Başlar birbirine düşmüş,naçar beden ağlıyor.

Kopmuşlar kıymetlerden,dayayıp da cehle sırtı,
Hançerlenmemiş nokta yok,yitirmişler fikri aklı,
Cundullah diye şâd edip,Yaradan bu fıtratı,
Hamilere kükremiş Hazret-i Yezdan Ağlıyor

Tüm fırkalara sertaç,Hazreti Fahr-i Alem,
Görüyor Ravzasından,Yok gidişe bir dur deyen,
Utanıyor ümmetinden,Doğurulmamış Eyyubi Han,
Dönekleri kitapdan silmiş,Resul-u Destan Ağlıyor.

Kırılıyor kemikleri birer birer zulumle,
Kesiliyor evlatları,birer birer gözü önünde,
Düşman dost olmaz Haykırır Hazreti Kur’an,
Hükümleri paspas olmuş,Hazret-i Furkan ağlıyor.

İla-yı Kelimetullahı,Evladına vasiyyet eden,
Bir nizamı tesis edip,Yerde gökte mühürleyen,
Bir mazlum için,Sefer yapıp,Can alıp canını veren,
Evladınca inkar Edilen,Osman- ı Sultan Ağlıyor.

Seyrediyor ekranlardan,çaresiz sabileri,
Evlatları doğranan,o naçar ebeveynleri,
Gelmiyor elinden bir şey,Göz yaşları tek teselli,
Geçmişe dönüp bakan,İsmaiL-i Naçar ağlıyor.
10-7-1993