Ağlayışlara İnat Gülüşlerle İstanbul

AĞLAYIŞLARA İNAT GÜLÜŞLERLE İSTANBUL

İstanbul ay İstanbul ay
Bir sevgilinin, yeşil gözlerinde koybolmak gibiydin.
Masumdun,yürekliydin.
Asude bir gecenin özleminde,
yolculukların başlangıcıydın.
Sebepsiz ayrılıkların,ilk aşkıydın.
Şaşkındın,durgundun,heybetliydin.
Hiç baktın mı kendine?

İstanbul ay istanbul ay
Özgürlüğün ve umudun ve hayallerin başkenti...
Vefa denilen şeyin ilk semti...
Masmavi çocukların boynunda,demir kementi...
Elleri kanayan annelerin,döşünde acıların eziyeti...
Sen İstanbul sen.
Haberin var mı kendinden,
sordun mu hiç?

İstanbul ay İstanbul ay
Hasretleri sakladın hep koynunda.
Kimseler görmezdi bunu.
Acılar ve kederler altından bir kolyeydi boynunda.
Hiç çıkarmadığın.
Gülüşlerin arkadaşlık ederdi ağlayışlarına.
Kimseler görmezdi bunu.
Bağıra bağıra söyledin şarkını.
Hürriyetine dair.
Bütün dünyaya inat.
Kimseler duymazdı bunu.
Acıdın mı kendine?

İstanbul ay İstanbul ay
Temiz sabahların,kirlenmiş hülyasıydın.
Gül benizli yarin menekşe kokusunda...
Karanlıkların uzun saçlı güneşiydin.
Yanlızlıkların ertesinde,
hüzünlerin gerisinde...
Ağlayan satırların,tebessümlü başlığıydın.
Boğazında,haliçinde
Öfkeli bakışların,çocuk yüreklisiydin.
Ünlü caddelerinde ve gökdelenlerinde...
Sakin duruşların,kahraman adımlarıydın.
Arka sokaklarında,yırtılmış kalbinde...
Mavi denizinde,yazılmamış bir şiirdin.
Sen İstanbul, ayaküstü sohbetinde.
Hiç duydun mu kendini?

İstanbul ay İstanbul ay
Seni fark edende oldu,sana kahredende.
Sana kızıp çekip gidende.
Ama ben seni hep sevdim,sebepsizce.
Bahar özleminde...
Polis gözleminde...
Dinmeyen yağmurlarında bile...
Yaralandım,sızlandım ama vazgeçmedim,senden.
Kapımı hep süpürdüm,senin için.
Ve öylece bekledim yolunu.
İstanbul diye diye,ay İstanbul ay