Ağlayışına Şiiri - Fatih Erbaş

Kirpiklerine inceden çise düştü ilkin,
Hangi denizden yükselip de bilmem.
Yavaş yavaş ıslandı sonra gözlerin,
Ve süzülüp yanaklarından damlaların,
Yolculuğu son buldu dudağında senin.
Çorak toprakların beklediği o bir damla,
Yoksa senin gözlerinden düşen miydi?
Ölümcül fırtına başlatacak bir edayla,
Sen ağladın; gün kara elbisesini giydi.

Güvercinlerin uçmayı unuttuğu bir andı,
Sen ağladın; dil yandı, dudak yandı.
Ağlayışın, bütün yoksunluklara bir isyandı,
Sen ağladın; alev yandı, duvarda is yandı.

Sen ağlama ki;
Göğsüme bir dağ oturur,
Dalında taze yapraklar kurur,
Gök kararır, tufan kopar, sel vurur,
Sen ağlarsan damarlarımda kan durur.

Neydi seni böyle yutkunmaksızın,
Coşturan Hindistan musonları gibi.
Neydi yalandan bir gülüşle örttüğün,
Sessizce ağlatan nisan sonları gibi.
Bir sokak çocuğunun anne hasreti mi?
Göçmen kuşların çileli hicreti mi?
Rabb’in huzuruna çağıran ilahi seda mı?
Yoksa zamansız gelen elveda mı?

Sen ağladın; boğazıma bir şey tıkandı,
Acının lezzetine kanan dertler utandı.
Kara bakışlı dağların sitemkâr çocukları,
Öbek öbek gezen aç kurtlar utandı.

Sen ağlama ki;
Başlar deliksiz yağmur,
Çiğdem çiçeği açmayı unutur,
Gök kararır, tufan kopar, sel vurur,
Sen ağlarsan damarlarımda kan durur.

Ben tuz basarım kanayan yarama,
Yeter ki sen düş kıran sahillere uğrama.
Kanma şarkıların buruk nağmelerine,
Ben ağlarım yerine ama sen ağlama.
Dokunma dikenine Peygamber çiçeklerinin,
Çalma kapısını halden anlamaz şiirlerin,
Geçme ürperten kuytularından şehirlerin.

Sen ağladın; yollara helezonlar uzandı,
İçtiğim bir yudum berrak su bulandı.
Kalakaldım bir labirentin ortasında,
Yerkürenin cehennem bağrı sallandı.

Sen ağlama ki;
Gece, yıldızları soğurur,
Ve kâinat, kıyametini doğurur,
Gök kararır, tufan kopar, sel vurur,
Sen ağlarsan damarlarımda kan durur.

06.02.2022 Yozgat