Ağlayıp Durdu Şiiri - Erdem Gümüş 2

Vardım aşk ehlin, nefsim götürdüm,
Serdi postlarını, geçtim oturdum.
Ceminde günahım, dile getirdim,
Pir benim halime, ağlayıp durdu.

Dedim ben nefsimi, şerre daldırdım,
Eyyüp yarasından, kabuk kaldırdım
Üstelik yarada, kurda saldırdım,
Pir kurdun haline, ağlayıp durdu.

Nuh'un tufanında ,binmedi sala,
Dedi ondan geldi, oğluna bela
Hak'a şirk koşana, verilmez sâlâ
Pir onun haline, ağlayıp durdu.

Dedim Davut koru, hu'ya yanmadım,
Örsün çekicinde, suya kanmadım.
Öğütüp nefsimi ,huya banmadım.
Pir nefsim haline, ağlayıp durdu.

Dedi dergahda ,tutmadın safı,
Kul beşer şaşarsa ,kendinden gafı
Umut kesmek şirktir, mir'inden afı,
Pir kulun haline, ağlayıp durdu.

Dedi her halinle ,safa gel safa!
Geldiğin hal gitme, sefâ git sefâ,
Tekbirle kalksın el, vefâ gel vefâ,
Pir kedi haline , ağlayıp durdu.

KUL FİGANİ ibret, duysun kulaklar
Huriden melekden,olsun ulaklar,
Yaratan değil mi, en son “kul aklar”
“BİR” de mizanını, sağlayıp durdu