Ağlayan umut Şiiri - Mahmut Karahan

İzmite kar yağıyordu
Yuvacıkta yolcu otobüsünde
Bebek ağlıyordu
Ellerini ve gözlerini kapatan karanlığa sarılı

Umut bebek dedi
seslendi kadın
Umut dedi
Dokuz ay bekledim seni

Sessizlik çöktü
Ağır ağır döndü tekerlek
Kıtırlaştı duyulan sesleri
Çocuk kendisiyle oynuyordu

Efe sus
Sus oğlum dedi kadın

Efe tıknaz kilolu irice
Daha dokuzunda
Kendine yazar
Hem oyuncu çocukluğuna

Ömrünün Beklenmedik tenefüsüne
Çaldı etekleri
Herkes cüssesince biri koltuk üstü
Diğeri Kundak altı

Uzun yollara daldı efe
Susmazsa yedi yiyecek beş kardeşi
Sussa sıra kendine gelecek

Dışarısı beyaza teslim
Gittikce ağırlaştı beyaz
İzmite kar yağdı ve ben
Gülveren yokuşunda tahta bir kızakta kaydım

Bir tuğlaya kalbimi çiviyle cizdim
Gözlerim yandı
Mandalin koktu sobam