Ağlayan Rüya Şiiri - İrfan Karapınar

Kinayeli bir akşamüstü sokakları yağmurun telaşlı adımları kaplamış

Hisler mi galip yoksa dünya mı
Bir kedi mırıltısında tüllenen yaşam
Bir hayalde küllenen veda
Dudaklar yok bir ûdiye eşlik etmede
Yaşamak denen işkencenin tam da ortasındayım
Bebeklik çocukluk gençlik derken
Otuzlu yaşların tantanasındayım

Uzaktan çanlar duyuluyor keskin bir sıvı akıyor damarlarımda kan yerine

Camilerde ezan sesleri vaatlerle süsleniyor
Bir bankta çiseleyen yağmuru seyrediyorum
Gökyüzü bulanık zaten
Zaten ben de karanlığı hatmetmişim
Ne varsa ardında toplayıp hüzünlerimi ayıklıyorum
Ellerimi unutarak
Cinayet sayıklıyorum

Karanlıkta bir nokta beğenen gözlerim yokluğu yakalama peşinde koşmaktan bitap

Zavallı bir nesne nasıl da değer bulmuş
Şatafatlı aynalarda marifetmişçesine seyreyleyen güzelliğini
Alna düşen çizgiler yalan
Yalan saçlarda yıllanan aklar
Bakan bana tılsımlı bir gülümsemeye yakalanıyor
Oysaki içim başka
İçimde rüyalarım kanıyor

Bu hüzün bir emanetin tekrarlanmasından ibaret kocaman bir aldatmaca mıdır ki acep

Her yanım diken sanki sancı doğurmaktayım
Kanaatsiz dönmeler kanatsız uçmalar deryasında
Tambur çalınır eski hayal iklimlerinde
Diner ruhun çalkantısı
Gökten salınarak mehtap/gözden ince bir çile iner
Bakıp dünyanın seyrine/faniliğine akıp akıp
Bir dev yalnızlık sanki saltanatmış gibi mihrabıma siner

Galiba bir eski muhabbet kıvamında tüllenir mahur şarkılar gibi yorgun kelimeler

Peki şimdi kim tutar ellerimden benim
Zaten çok günahlarımla deryalarca feveran ederim
Doğ güneş/es rüzgâr/kabar dalga/hicrandan yana şanslıyım
Yalnızlık en derinlerden gelen muamma bir sual bana
Geç yaşamaktan/ölümlerden ölüm seç
Girme dünya debdebesine
Zaten ömür denen basit bir skeç

Haziran 2009