Ağlayan Ölüler Şiiri - Ercan Cengiz

Ağlayan Ölüler

-vicdan o ki
yüzünü bile göremedikleri için
kırabilseydi dişini-

onlar ki en önde gidenleriydi
ateşin, suyun ve direncin
gözleri bağlanıp asıldıklarında
dimdikti başları
ve bugün anlatırken cellatlar
yere batar gözleri

silahsızdı onlar
sorgusuz, dilsiz, kitapsız
çocuktular / annesinin göğsüne yapışan
dokunulamayacak kadar da nazik
ve çarpışamayacak kadar yaşlı
samanlıklara doldurup verdiklerinde ateşe

onlar ki bir günlük ekmeği bile yokken
sığındıkları mağaralarda / kapısına duvar örüp
zehirlediklerinde olağanüstü yetkiyle
prangalara vurduklarını taradılar yol boyu

onlar ki yollardadırlar bilmedikleri
saçları kazınmış
elleri ayakları bağlı ve kan içinde
atıldıklarında üst üste / açıktı gözleri

onlar ki tutsaktılar / tavanları kırılan hücrelerde
şeker ve tuzdu yiyecekleri
yoldaştılar, kandaştılar, yıldız yıldıza
birbirine tutunarak eridiklerinde
kayıttaydı kameralar

mezarı olanlar vardı ve hala bilinmeyen
canı kulağınızı verdiğinizde toprağa
elinizi suya, gözünüzü güneşe
onların sesini duyarsınız
bir tek onların sesini
hala atıyorsa yüreğiniz
mermi yedikçe öne düşen el kadar bebeden
tok tok gelen sesleri duyarsınız
ağlar mı ölenler / yaşarken gülmeyen
ve yılda bir görmüşlerse dost yüzünü

Toprak Tutsun Külümü